کد مطلب:276514 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109
هدایت به نور قرآن مجید
چنان كه گفته ایم: دعا برای حضرت قائم علیه السلام موجب فزونی اشراق انوار الهی در دل می گردد، و چون زمین دل به نور پروردگارش روشن و درخشان شود، انسان به نور كلام مجید خداوند هدایت و راهنمایی گردد، به طوری كه به راه دیگری نرود. و از قرآن چیزهایی خواهد فهمید كه دیگران نمی فهمند، و قرآن بر دردهای دلش شفا و رحمت خواهد بود.
و نیز، شكّی نیست كه هرقدر ایمان كامل تر و تمام تر باشد، استفاده شخص از قرآن و بهره وری اش از آثار آن بیشتر و بهتر است، همان طور كه اگر كسی مزاجش سالم باشد از غذاهای لذیذ و خوشمزه بهره مند می شود و لذّت می برد، ولی اگر مزاجش فاسد باشد نه تنها از آن ها لذّت نمی برد كه برای بدنش زیانبار و اذیّت كننده نیز هست تا وقتی كه خودش را معالجه نماید و آن را مداوا كند و ریشه بیماری را از بدنش بیرون برد. پس هرچه سوء مزاج كم بشود آثار غذاهای پاكیزه و لذیذ و منافع آن ها در بدن ظاهر می شود.
[ صفحه 549]
دل نیز همین طور است، اگر مُهر و شك و زنگار به وسیله نور ایمان از آن برداشته شود، آثار هدایت قرآن در آن آشكار می گردد. و هر قدر كه ایمان كامل تر شود، صاحب بینش و علم وانتفاع و هدایت بیشتری یابد، خداوند - عزّوجلّ - در بیان این امر فرموده: «قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدیً وَشِفآءٌ وَالَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ فِی آذانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَیْهِمْ عَمیً»؛ [1] بگو: این قرآن برای آن ها كه ایمان آورده اند هدایت و شفا است، و كسانی كه ایمان نمی آورند گوش هایشان سنگین است و این موجب كوری و جهل آنان است.
و چون در گذشته بیان داشتیم كه اهتمام در دعا برای مولایمان حضرت صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - از اموری است كه مایه كمال ایمان است، پس هدایت شدن كامل به قرآن بر آن مترتّب می باشد. و شاهد بر این فرموده خدای - عزّوجلّ - است كه: «ذلِكَ الكِتابُ لا رَیْبَ فِیهِ هُدیً لِلمُتَّقِینَ»؛ [2] آن كتاب هیچ تردیدی در آن نیست كه روشنگر راه تقوی پیشگان است.
و در كمال الدین درباره آیه شریفه: «اَلَّذِینَ یُؤْمِنُونَ یِالغَیْبِ»؛ [3] آنان كه به غیب ایمان می آورند. از امام صادق علیه السلام آمده كه فرمود: آن كه به قیام قائم علیه السلام ایمان آورده كه حق است.
و نیز در روایات دیگری از آن حضرت است كه فرمود: غیب، حجّت غایب است. و شاهد آن فرموده خداوند - عزّوجلّ - می باشد كه: «وَیَقُولُونَ لَوْلا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الغَیْبُ للَّهِِ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَكُمْ مِنَ المُنْتَظِرِینَ»؛ [4] و (كافران) می گویند: چرا آیتی از پروردگارش بر او نازل نمی شود؟ پس بگو! منتظر باشید كه من نیز از منتظران هستم.
وجه استشهاد این كه: دعا كننده مصداق ایمان آورنده به حقّانیت قیام قائم علیه السلام است و دلیل بر آن دعای او است. و در كتاب ابواب الجنّات در این باره مطالبی بیان نموده ام كه شبهه ها را زایل می سازد.
[ صفحه 550]
و نیز، شكّی نیست كه هرقدر ایمان كامل تر و تمام تر باشد، استفاده شخص از قرآن و بهره وری اش از آثار آن بیشتر و بهتر است، همان طور كه اگر كسی مزاجش سالم باشد از غذاهای لذیذ و خوشمزه بهره مند می شود و لذّت می برد، ولی اگر مزاجش فاسد باشد نه تنها از آن ها لذّت نمی برد كه برای بدنش زیانبار و اذیّت كننده نیز هست تا وقتی كه خودش را معالجه نماید و آن را مداوا كند و ریشه بیماری را از بدنش بیرون برد. پس هرچه سوء مزاج كم بشود آثار غذاهای پاكیزه و لذیذ و منافع آن ها در بدن ظاهر می شود.
[ صفحه 549]
دل نیز همین طور است، اگر مُهر و شك و زنگار به وسیله نور ایمان از آن برداشته شود، آثار هدایت قرآن در آن آشكار می گردد. و هر قدر كه ایمان كامل تر شود، صاحب بینش و علم وانتفاع و هدایت بیشتری یابد، خداوند - عزّوجلّ - در بیان این امر فرموده: «قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدیً وَشِفآءٌ وَالَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ فِی آذانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَیْهِمْ عَمیً»؛ [1] بگو: این قرآن برای آن ها كه ایمان آورده اند هدایت و شفا است، و كسانی كه ایمان نمی آورند گوش هایشان سنگین است و این موجب كوری و جهل آنان است.
و چون در گذشته بیان داشتیم كه اهتمام در دعا برای مولایمان حضرت صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - از اموری است كه مایه كمال ایمان است، پس هدایت شدن كامل به قرآن بر آن مترتّب می باشد. و شاهد بر این فرموده خدای - عزّوجلّ - است كه: «ذلِكَ الكِتابُ لا رَیْبَ فِیهِ هُدیً لِلمُتَّقِینَ»؛ [2] آن كتاب هیچ تردیدی در آن نیست كه روشنگر راه تقوی پیشگان است.
و در كمال الدین درباره آیه شریفه: «اَلَّذِینَ یُؤْمِنُونَ یِالغَیْبِ»؛ [3] آنان كه به غیب ایمان می آورند. از امام صادق علیه السلام آمده كه فرمود: آن كه به قیام قائم علیه السلام ایمان آورده كه حق است.
و نیز در روایات دیگری از آن حضرت است كه فرمود: غیب، حجّت غایب است. و شاهد آن فرموده خداوند - عزّوجلّ - می باشد كه: «وَیَقُولُونَ لَوْلا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الغَیْبُ للَّهِِ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَكُمْ مِنَ المُنْتَظِرِینَ»؛ [4] و (كافران) می گویند: چرا آیتی از پروردگارش بر او نازل نمی شود؟ پس بگو! منتظر باشید كه من نیز از منتظران هستم.
وجه استشهاد این كه: دعا كننده مصداق ایمان آورنده به حقّانیت قیام قائم علیه السلام است و دلیل بر آن دعای او است. و در كتاب ابواب الجنّات در این باره مطالبی بیان نموده ام كه شبهه ها را زایل می سازد.
[ صفحه 550]
[1] سوره فصلت، آيه 44.
[2] سوره بقره، آيه 2.
[3] سوره بقره، آيه 3.
[4] سوره يونس، آيه 20.